Rei Lear, recibiu o Premio “COMPOSTELA” á mellor versión teatral realizada no ano 1.990. Un Rei acorda dividilas súas terras entre as súas tres fillas e saber ata que punto é querido por elas. Quen máis ama ó seu pai, a doce Cordelia, será a que non saiba como expresar o seu cariño e veneración, na mentres que as súas irmás maiores daranlle probas hipócritas de afecto.
En O Rei Lear móstrasenos a dificultade de expresar sentimentos como o amor, tamén a sospeita de que o importante é o que non se di, o que se pensa, “facer o ben sen que ninguén se decate”. Cando a irmá menor ve como as súas irmás Gonerila e Regania se desfán en baleiros alagos, queda dorida e, nun aparte, expresa a súa conduta: “Amar sen pronunciar palabra”, para seguir un pouco despois: “Entón, ¡pobre Cordelia! Pero non, nada diso, posto que estou segura de que o meu amor é máis rico ca miña lingua”. Finalmente rompe o seu silencio cun fermoso adaxio: “Infeliz de min, que non podo levar dentro dos meus beizos o meu corazón. Amo a Vosa Maxestade conforme o meu deber, nin máis nin menos”.
O pai, pouco despois, volve a increpala: “Tan nova e tan falta de tenrura”, pero ela culmina: “¡Tan nova, monseñor e tan sincera! ”. O Rei queda profundamente abatido. Poucos comezos tan fermosos en toda a historia do teatro. Un malentedido separa dous seres que se aman. O Rei repudia á súa filla menor Cordelia, que parte para casar co seu pretendente o Rei de Francia, e Lear divide o seu Reino entre Gonerila e Regania, casadas co Duque de Albania e o Duque de Cornualles. Estes catro personaxes converteranse no inimigo mortal do vello monarca. O eixo da historia está marcado pola brutal escena na que Cornualles saca os ollos do Conde de Gloucester, que estaba apiadándose do vello Rei, pero o seu cruel verdugo morre neste infame acto.
Edgar, fillo de Gloucester, simboliza a chegada dunha orde nova que fará do seu pai cego o tema dunha posible reconciliación á que o bastardo Edmundo se nega violentamente. Mentres tanto, axudada polo honorable Kent, a filla fiel conduce ó seu pai deica lugar seguro: pero esta busca da paz contrasta co novo plan que as pérfidas irmás Regania e Gonerila traman na súa paixón polo fillo bastardo do Conde de Gloucester. Edmundo convertese na alegoría do desexo impuro, e a súa imaxe quedará ensanguentada cando Gonerila envelena a Regania, eliminando así ao rival no seu amor, aínda que pouco despois tamén ela é asasinada. Lear e Cordelia son postos en prisión, e ese ritual da destrución continuará na forca que prepara Edmundo para Cordelia, mentres o seu pai, sumido unha vez máis na “ingratitude do mundo”, vai morrer desacougado. Será o Duque de Albania quen tome de novo o poder do reino. Lear, a través do sufrimento. alcanza unha plenitude e unha experiencia. Coñecer a verdade. Sabe quen son as súas pérfidas fillas, recoñéceas como aves de presa e bestas salvaxes. Descobre en cambio a identidade da pequena Cordelia, que é coma unha pomba silenciosa. O Rei Lear debe resistir deica o remate da obra nun penoso camiño descendente de humillación e sacrificio. Cordelia achégase a el e faille a máis triste pregunta que unha filla pode facerlle ó seu pai: “¿Coñecédesme, señor?”
