As Damas de Ferrol é unha comedia circular, ou mellor dito, en espiral, onde a realidade e a fantasÃa se debaten por ter a mesma carta de natureza e posiblemente o consigan. A súa liña argumental avanza e retrocede, enfÃase e desenfÃase constantemente como un novelo imaxinario e imposible de descifrar, móbil e inaprensible.
Dúas supostas irmás, xa maiores, falan sobre elas esmas, sobre a súa actual situación e sobre os feitos que as levaron ate ela. Pechadas no seu vello caserón, unha aparentemente impedida e a outra aparentemente infantilizada, desgranan a súa realidade que ben pode ser unha fantasÃa ou a súa fantasÃa que ben pode ser a realidade do acontecido.
Entre elas érguese constantemente a evocación dun home, do home: Manolo que, parece ser (porque aquà todo parece ser), lles condicionou a vida e elas condicionaron a del ate levalo a unha suposta e "terrible?" morte.
E como marco infinito, tanto fÃsico como mental, tanto real como espiritual, situase Ferrol. Un Ferrol vivido e vivencial, un Ferrol como espazo impreciso, máis interior que externo, que todo o colorea da súa especial personalidade de cidade irrepetible nun paÃs irrepetible no espazo e no tempo, tan irrepetible como inexistente.
